Seksueel misbruik – mijn grote rommelkast

Ik las een mooie metafoor over je rommelkast opruimen.
Nee, niet die ene in je schuur of op je zolder.
Die ene van je eigen verleden…

“Oef da’s andere koek…”

Ik heb de pech dat ik een hele grote heb opgebouwd, al als kleuter, denk ik. Of nog eerder.
Helemaal tot de nok toe vol gestouwd met weet ik veel hoeveel ervaringen, waarvan ik geen idee had hoe ik die kon verwerken.
Situaties die ik emotioneel niet aankon.
Zaken waarvan ik niet wist hoe ik daarmee om moest gaan, anders dan ze te proberen weg te duwen.
En daar zitten ze nu, in die enorme bomvolle rommelkast.
Veilig op geborgen, toch?

Iedereen heeft zo’n rommelkast, denk ik.
Op zich niet perse een probleem.
Het is wel zo denk ik, dat de rommel in die kast je altijd zal beïnvloeden in je gewone leven.
Of je dat nu wel of niet door hebt.
Als iemand met dat of dat toontje iets tegen je zegt, sta je gelijk op je achterste poten.
Als iemand die of die woorden gebruikt, ben je meer gekwetst dan je zou willen.
Of als iemand dat of dat doet schiet je heftiger dan normaal uit je slof.
En kijk je dan van binnen bij jezelf om te zien waarom je zo reageert, dan blijkt dat iets van ‘vroeger’ te zijn.
Dat is die rommel in die kast.
Begrijp je wat ik bedoel?

Mijn kast zit zo vol dat ie, al sinds ik in mijn twintiger jaren was, niet eens meer dicht kan.
Bijna chronisch sijpelt er verrotte pijn naar buiten, uit elkaar gevallen stukjes woede, dik geworden verdriet.
Het vult mijn leven meer dan me lief is.
En eigenlijk klopt het niet eens, zoals ik het op schrijf.
Eigenlijk moet ik zeggen: er sijpelt verrot spul naar buiten. Want wat het is, daar kan ik vaak niet eens wijs uit worden.
Het stinkt, het is erg pijnlijk en het trekt me onderuit.
Als een zwarte sliert uit mijn verleden.
En dat, terwijl ik in het heden wil leven.
Want het is mijn leven en ik ga het invullen…

Heb je overigens al opgemerkt dat je minder mail van me ontvangt?
Niet omdat ik minder vaak aan je denk, maar omdat ik vreselijk blokkeer.
Mijn rommelkast eist al een tijdjes bijna alles van me op.
Ik verwacht door de healings en regressies waar ik mee bezig ben.

Ik vertelde dat ook tegen mijn therapeut begeleidster. “Ik krijg niets meer op papier.”
Haar advies was om het dicht bij me zelf te houden. “Schrijf over hetgeen waar je mee bezig bent.”
Met dat advies was ik niet happy.
Alsof mijn lezers, jij dus, zit te wachten op mijn emotionele shit.
Dat is helemaal niet het doel van mijn website.
Dat is helemaal niet wat ik aan de wereld wil geven.

Toch ga ik er nu over schrijven.
Want opnieuw voel ik de inwendige paniek als de schrijfblokkade er nog steeds blijkt te zijn.
Terwijl het weer de hoogste tijd is voor een nieuw artikel.

Het lijkt er op dat ik even niets anders te geven heb dan mijn verhaal.
Dan het delen van stukjes uit mijn rommelkast en het effect daarvan op mijn leven.

Lees hier mijn Herinnering >
Zinnen die op een nacht mijn pen uitrolden en mij daarna bij de keel grepen…

Misbruik komt steeds meer in het nieuws.
Ook gaat het om steeds grotere schandalen.
Meestal zijn de daders vreemden.
Dat is wel misleidend, want daders zijn meestal bekenden van het slachtoffer.

Terwijl ik dit schrijf is het na middernacht.
Als ik straks dit artikel heb afgerond en de pc uit zet, zal de paniek me bespringen.
Ik heb iets van ‘het slechte’ naar buiten gebracht.
Dat mag niet, ik ben de schuldige, dat had in het donker moeten blijven.

Want bij seksueel misbruik gaat het meestal niet alleen om het lichamelijk aspect.
Ook word je emotioneel en mentaal beschadigd. Op vele manieren.
Bijvoorbeeld door met manipulatie en leugens de schuld bij het slachtoffer te leggen.
Door met kromme redenaties en bedreiging te zorgen dat je je mond er over houdt.

Alles wat wordt verzwegen wroet in stilte verder.
Alles wat wordt weggestopt is er nog steeds, je ziet het alleen even niet.

Ik heb mijn portie.
Kan en wil jij ook een steentje bijdragen aan openheid?
Verzwijg dan niet het onderwerp seksualiteit, ook al vind je het misschien lastig.
Ga er over praten met je 10-12 jarige kind(eren). Over al die spannende, leuke, rare, mooie en nare kanten.
Steeds een stukje, met aandacht…
Omdat het misschien wel de meest intense vorm van liefgeven kan zijn die een mens kan ervaren en tevens, helaas, ook zeer traumatisch.
Niet iets om weg te wapperen.

Lieve groet,
Josephine