Josephine is niet mijn eigenlijke roepnaam, maar een naam die me langzaam eigen geworden is.

Mijn ouders gaven mij de roepnaam Tonny, welke ik op mijn 28ste veranderde in Ton.

Ondanks het gemeut over mijn jongensnaam en de speelgoed-vrachtwagen die ik  eens van een niets vermoedende Sint kreeg, was en ben ik blij met mijn niet-standaard naam.

Op het moment dat ik in 2006 met mijn bedrijf begon en de keus viel op een website als promotieplan, besefte ik dat deze jongensnaam niet erg handig was.

Bijeenkomsten organiseren voor vrouwen rondom seksualiteit en dan vertellen dat je Ton heet, leek mij geheel verkeerde beelden oproepen bij de lezers.

Dus brainstormen over een vrouwelijke naam.
Na Josie, welke naam me toch niet beviel, koos ik Josephine, hetgeen bijna overeen komt met mijn derde doopnaam. Die voelde wel goed.

Ik heb overwogen mijn roepnaam Ton helemaal te stoppen.
Maar ik voel me toch nog steeds meer Ton dan Josephine.

Is dit alles een geheim?
Nee hoor, gewoon praktisch ontstaan.

En noem me naar keus Josephine of Ton, net waar jij je het meest plezierig bij voelt.
Ik ben het gewoon allebei.