Mijn lijf en ik – van haat naar liefde

Momenteel ben ik helaas niet in staat om te schrijven over de seksuele opvoeding.
Er sijpelt teveel verrot spul uit mijn psychische rommelkast.
Tot op de dag van vandaag worstelt mijn innerlijke kind met haar seksueel misbruik.
Een gitzwarte sliert uit mijn verleden.
Het stinkt, het is heftig en pijnlijk en het haalt me onderuit.
Het lijkt er op dat ik even niets anders te geven heb dan mijn persoonlijke verhaal.
Dan het delen van stukjes uit mijn rommelkast en het effect daarvan op mijn dagelijkse leven.

Klik hier voor het eerste artikel hier over: Seksueel misbruik – mijn grote rommelkast >

We hebben al zo lang ik mij kan herinneren geen goede relatie, mijn lijf en ik.
Tot nu pas geleden.
Er is iets belangrijks aan het gebeuren…

Als je het over je lijf hebt, kun je doelen op heel verschillende zaken.
Bijvoorbeeld op hoe gezond je lichaam functioneert of op het (gevoels)beeld dat jij van je lichaam hebt.
Beiden zijn belangrijk om lekker in je vel te kunnen zitten.

Mijn lichaam is voor mij hoofdzakelijk een gevangenis geweest.
Het voelde boven alles als iets dat niet ‘ik’ was, maar waar ik in zat, moest zitten.
Ik had veel liever geen lichaam gehad, geen mens geweest.

Tegenwerkende machine

Kijk ik naar de gezondheid van mijn lichaam, de werking er van, dan heb ik geluk en ook niet.

‘Gewoon’ ziek zijn ben ik bijna nooit, dat is het geluksdeel.
Toch ervaar ik mijn lichaam als een rem, een ballast, een tegenwerker.
De bijna dagelijkse spanning in mijn lijf, leidt ondermeer tot verkrampende schouders en nek, spiertrekkingen in mijn bovenbenen en onderarmen en gespannen handen of vuisten.
De ene dag meer dan de andere.
Daarnaast ben ik chronisch vermoeid, heb ik al langdurig rugproblemen en tevens heb ik last van mijn ademhaling bij welke inspanning dan ook.
Iets verbeteren wil maar moeizaam.

Van adviezen en opdrachten als yoga gaan doen, ademhalingsoefeningen, ‘lekker’ gaan zitten en ‘ontspannen liggen’ ga ik op tilt.
Daar raak ik van in paniek, ik wordt boos, onmachtig, klap dicht en/of ga huilen.
Dat is een brug of duizend te ver.
Want ik zou niet weten hoe dat moet.
Voor mij is het, of me dan gevraagd wordt om ter plekke in het Chinees verder te schrijven of te praten en ben ik dus gedoemd om er in te falen.

Jippie – momenten

Mijn eerste jippie ervaring was, toen een lichaamstherapeute ontdekte dat ook mijn voeten in een chronische verkramping stonden.
In één klap begreep ik waarom het altijd zo zeer deed wanneer ik als kind uit de gymnastiek-toestellen sprong.
Zij maakte ze voor me los en leerde me daarna hoe ik beter kon aarden.
Sindsdien heb ik vrolijk ‘los’ staande tenen in plaats van bizar smalle, samengeperste voeten.

En afgelopen weken had ik zelfs 2 jippie momenten.
Het sporten dat ik al jaren doe, een noodzaak voor mijn rug, betekende vooral dat ik daarna vaak een halve dag uitgeput op de bank lag.
Niks geen lekker gevoel na afloop.
Sinds de zomer 2015 sport ik anders, meer liefdevol.
Na 7 maanden trainen kan ik sinds 2 weken tijdens een stevige maar korte ochtendwandeling, 3 x 14 stappen hardlopen en dat 2 maal, zonder een halve dag uitgeput te zijn.
Ha, ik weet het, het is maar een lullige afstand en weet je wat?
Ik ben er apetrots op!
En van de week kwam ik zelfs in een flow tijdens die paar lullige stappen rennen.
Het voelde heerlijk!
Als je me dat een jaar geleden had verteld, had ik het niet geloofd.

Negatief zelfbeeld

Kijk ik naar mijn lichaamsbeeld, hoe ik mijn uiterlijke verschijning ervaar, dan heb ik ook weer geluk en tegelijk ook weer niet.

Wat mijn uiterlijk betreft, vinden mensen me er in het algemeen leuk of aantrekkelijk uitzien.
Daar hoor ik dan blij mee te zijn en dat ben ik ook, maar misschien wel op een andere manier dan je zou verwachten.
Ik ben slechts rationeel tevreden met mijn uiterlijk omdat het niet voor nog meer gedoe heeft gezorgd als pesterijen en onzekerheden.

Als ik zelf naar mijn lichaam kijk doe ik dat automatisch met een soort van zakelijke ogen.
Ik kijk er naar alsof het niet mijn lichaam is maar een lichaam.
Zonder emoties.
Dan ben ik er over het algemeen gesproken best tevreden over.
Ik kan de sterkere punten zien en de minder sterke punten.

Echter als ik met mijn hart, met mijn gevoel naar mijn lichaam kijk, ervaar ik iets heel anders.
Dan drijft er diepe walging naar boven.
Walging om het vrouwelijke er van, dat mannen ziekelijk verleidt.
Walging dat ik besta, schuld en schaamte.
Ik ben emotioneel gezien dan ook nooit blij geweest met de sterke punten van mijn lijf.
Vanaf het moment dat mijn kinderlijf veranderde in een volwassen vrouwenlichaam, groeide ook de haat er voor.

Feestje

En toen gebeurde er enkele weken geleden iets wonderlijks…
Ik stond in mijn blootje in de badkamer en zag de helft van mezelf in de spiegel.
Mijn normale zakelijke blik bleef achterwege en in plaats daarvan begon ik spontaan happy met mijn 2 handen op mijn buik vlot rondjes te wrijven en vond het kinderlijk leuk!
Ik vond mijn bollende buik leuk en ik merkte dat ik eigenlijk de aanraking van mijn buik niet voelde en beleefde dat dan weer als een grappige ontdekking.

Een paar tellen later onder de douchestralen had ik, voor het eerst van mijn leven, het gevoel dat mijn lichaam en ik vriendjes waren.
Ik voelde me verbonden met mijn lichaam.
Mijn lijf en ik waren één.
Ik was echt diep gelukkig met mijn dappere, mooie lijf…

Warme knuffel,
Josephine
PS: Dank je wel lijf.
Dapper omdat je je steeds staande hebt weten te houden en weinig ziek bent, terwijl je bewoonster je zo weinig liefde en credits heeft gegeven.
Maar dat is sinds kort definitief veranderd. 🙂