Momenteel ben ik helaas niet in staat om te schrijven over de seksuele opvoeding.
Er sijpelt teveel verrot spul uit mijn psychische rommelkast.
Tot op de dag van vandaag worstelt mijn innerlijke kind met haar seksueel misbruik.
Een gitzwarte sliert uit mijn verleden.
Het stinkt, het is heftig en pijnlijk en het haalt me onderuit.
Het lijkt er op dat ik even niets anders te geven heb dan mijn persoonlijke verhaal.
Dan het delen van stukjes uit mijn rommelkast en het effect daarvan op mijn dagelijkse leven.
Klik hier voor mijn vorige artikel: Seksueel misbruik – mijn grote rommelkast >
1.
Het is laat in de nacht maar de dageraad is nog niet begonnen.
Vannacht, vóór ik ging liggen, heb ik mijn artikel over mijn seksueel misbruik geschreven en online gezet.
Voor het eerst ben ik er echt mee in de openbaarheid getreden.
Een grote en belangrijke stap voor me.
Eentje die ik, van binnen trillend en twijfelend heb gezet.
Want met mijn hart zal ik nooit kunnen begrijpen hoe mensen tot zulke dingen in staat zijn.
Dus kan het niet waar zijn. Het kan niet gebeurd zijn. Ik moet het verzinnen, overdrijven, me aanstellen… zoiets doet een gewone beste burger toch niet?
Met deze twijfel en angst ben ik in slaap gevallen.
Nu werd ik wakker, de dag was nog niet begonnen.
… snel even naar de wc, dacht ik en kroop weer rap in mijn bed.
Mmm, ik genoot van mijn lekker zachte dekens met de nog aanwezige warmte.
Nog even slapen, dacht ik.
Opeens stond mijn kleine meisje er.
Met betraande ogen en een bang snoetje.
‘Och meissie, kom maar.’ Mijn hart brak voor de zoveelste keer.
Ik sloeg mijn dekbed open en het meisje kroop onder de dekens tegen me aan.
‘Ik ben zo bang.’ zei ze.
‘Ja’ zei ik, ‘dat zie ik. Ik hou je vast, nu ben je veilig.’
Ze kroop in het holletje van mijn armen.
‘Ben je zo bang’ zei ik. Het was meer een vorm van aandacht dan een vraag, maar ze was er al niet meer.
Even later viel ik weer in slaap en gelukkig zonder herinneringen aan dromen.
2.
Een jaar of 5 geleden heb ik mijn kleine meisje leren kennen.
Anderen noemen het ook wel je innerlijke kind of op zijn Engels The Inner Child.
Dat gebeurde tijdens een EMDR sessie*.
Ik stuitte op beelden met mezelf als klein meisje, als kleuter, in een situatie die voor mij veel te zwaar was. De situatie in die beelden was duidelijk teveel voor mij, voor het kleine meisje dus, en ze stond er geheel alleen voor zonder hulp van een volwassene.
Op een gegeven moment tijdens het EMDR-proces vroeg mijn therapeute me: ‘Hoe zou jij, jij als de volwassen Josephine die je nu bent, jezelf als klein meisje kunnen helpen?’
Ik had geen flauw idee, werkelijk geen enkel.
Ik voelde me volledig machteloos, me de adem benomen. Wat kon ik doen?
Ik was niet in staat mij los te maken van het kinddeel in me.
Ik kon op dat moment, in de herinnering van die heftige gebeurtenis, niet als volwassene denken.
In plaats daarvan werd ik volledig meegezogen in de emoties van het kind dat ik toen was.
Totaal onmachtig om tegen de situatie op te kunnen.
Na dit proces met de herinneringsbeelden, praatten we na.
Mijn therapeute vroeg me wat ik zou doen als het een echt meisje van een jaar of 5, in levende lijve, geweest zou zijn die mijn hulp nodig had.
Wat zou ik als volwassene dan in die situatie hebben kunnen doen?
‘Ja, dan weet ik het wel’, antwoordde ik, ‘ik zou haar optillen en haar over de rug strelen, haar zacht knuffelen. En dan zou ik weglopen met haar in mijn armen, weg van deze nare situatie.’
3.
Het heeft mij enorm geholpen om mijn innerlijke kind, me voor te stellen als een echt levend meisje.
Daardoor kan ik een beetje afstand van dat kinddeel van mezelf nemen zodat ik helder als volwassen vrouw naar mijn kleine meisje en de situatie kan kijken en haar kan helpen.
Doordat de onverwerkte emotie-soep van mijn innerlijke kind vaak zo alom in mijn leven aanwezig is (en was), verlies ik mijzelf als het ware als volwassene. Waardoor ik dan dus niet meer helder als een volwassene kan denken en voelen.
Het is overigens niet zo, dat ik mijn kleine meisje in real life levend zie rond huppelen.
Het gebeurt uiteraard slechts allemaal in mijn geest.
Ik merk echter dat het een zeer plezierige én zinvolle manier is om contact te krijgen met mijn eigen diepe emoties en mijn kern. Met wie ik echt bent.
Maar dat even ter zijde.
Bijna 5 jaar, intens gelukkig omdat ik een sneeuwklokje mocht zijn.
4.
Mijn kleine meisje.
In de eerste maanden dat ik haar leerde kennen, door haar af en toe op te zoeken in mijn geest, was ze vooral verdrietig en terug getrokken of was ze vooral boos op mij.
Was ze boos, dan huilde ze ook vaak. Ze stampvoette dan ook van drift, schreeuwde naar me dat ze me haatte en wilde weinig met me te maken hebben.
Althans, dat was wat ze zei en hoe ze zich gedroeg.
Dat deed pijn, erge!
Ik mocht alleen maar naar haar kijken, naar haar luisteren en haar mijn interesse geven.
Ook troosten liet ze nauwelijks niet toe, zelfs al nam ik haar in mijn armen.
Ik besefte dat ze mij niet vertrouwde.
Hoe kon ze ook.
Ik maakte fouten.
Ik werd boos op haar, ik liep weg van haar, ik duwde haar van me af, ik belaste haar met mijn rommel door haar op te zadelen met mijn machteloosheid, pijn of shit.
Tegelijkertijd hield ik ontzettend veel van haar met heel mijn hart.
Van dit kleine meisje, dit vat vol emoties, dit prachtige zieltje.
Wat was ik trots dat zij van mij was en ik van haar.
Ik beloofde haar dat ik haar nooit meer in de steek zou laten en haar zou helpen.
Verder vroeg ik haar geduld met me te hebben omdat ik nog heel veel moest leren hoe ik dat helpen dan moest doen.
Dat was goed, zei ze.
Ondanks al mijn foute reacties op haar en al haar boze gedrag naar mij toe, bleef ik haar dan ook regelmatig opzoeken en zij accepteerde meestal mijn aanwezigheid.
Na een klein aantal contacten groeide er vertrouwen, eigenlijk heel snel zelfs.
We gingen leuke dingen doen.
Samen rennen door bergen herfstbladeren, samen op de bank onder een deken kruipen of kroelen en knuffelen.
We kletsten met elkaar.
Over ditjes en datjes, hoe het met haar ging maar ook over ons, dat ik haar was en dat zij altijd aan mij vast zat.
Dat vond ze reuze leuk maar ze begreep er ook geen hout van.
En als ze verdrietig was, stond ze steeds meer open voor mijn troost in de vorm van warme armen, zachte strelingen en gefluisterde woordjes.
Zo leerde ik haar kennen.
Een scheet van een kind.
5.
En vanaf toen was ze er, soms omdat ik haar opzocht en soms zomaar ineens lijkt het, zocht ze mij op.
Vol heerlijk levensgeluk, genietend van elke seconde, blij, vol vertrouwen en verwondering.
Van haar leer ik genieten.
Zomaar, van het leven, want dat vind ik nog steeds moeilijk.
Maar vaak is ze bang, verdrietig of boos.
Dan mag ik haar helpen.
Door naar haar te luisteren daar ze vroeger geen stem had.
Door haar veiligheid te geven wat ze vroeger zo heeft ontbeerd.
En door haar te zien omdat ze er vroeger niet mocht zijn.
Sinds de afgelopen 3 weken zoeken we elkaar vaker op dan ooit.
Zowel zij als ik zijn een stap verder en we durven meer met elkaar te delen.
6.
Het is de ochtend nadat ik mijn artikel over mijn seksueel misbruik heb geschreven en online heb gezet.
De wekker blèrde onvermijdelijk.
Pff, ik voelde me verre van fit…
Ik zette mijn kussen tegen de muur en ging rechtop zitten.
Mijn smartphone vertelde me dat er geen nieuwe reactie op mijn net geplaatste artikel was binnen gekomen.
Nu proberen wakker te worden, dacht ik.
Ik voelde me verder wel oké, een zesje, dat viel alles mee.
Mijn hersenen begonnen langzaam te draaien en zoals normaal kwamen er steeds meer gedachten voorbij.
Een minuut of wat later zag ik opeens met mijn bewustzijn mijn 2 handen op mijn schoot liggen.
Het waren 2 samengebalde vuisten.
Ik realiseerde me dat ik al die tijd al vuisten had.
Hoezo voel ik me wel oké?, vroeg ik sarcastisch aan mezelf.
Mijn geest kon dan wel mijn oude pijn weg duwen, mijn lichaam uitte het wel. Ik moest het alleen leren zien.
En twee tellen later kon ik dan ook niet anders, dan concluderen dat ik me helemaal niet zo oké voelde…
‘Ben je boos op mij?’ vroeg een klein stemmetje.
‘Nee’ zei ik volmondig en keek mijn kleine meisje aan die plots naast mijn bed stond.
‘Heb ik het verkeerd gedaan?’ vroeg ze bangelijk.
‘Nee’ zei ik weer, nu verbaasd.
Maar ergens in de achterkant van mijn hoofd begon het me te dagen…
‘Ben ik nu slecht?’ vroeg ze onzeker.
‘Nee’ antwoordde ik met alle liefde die ik voor haar voelde.
‘Ik voel me niet zo fijn.’ zei ze kleintjes en met gebogen hoofdje.
‘Kom maar’ zei ik, ‘kom maar bij me liggen.’
Ze kroop bij me in bed, dicht tegen me aan.
Nog wel 4 of 5 keer mompelde ze vragend of ik niet boos op haar was, waarop ik alsmaar ‘nee’ zei, ‘natuurlijk niet’.
Toen begon ze onbedaarlijk te huilen.
Door al haar tranen heen probeerde ze me nog iets te vertellen van het nare wat haar net gebeurd was, maar haar heftige emoties en haar jonge leeftijd maakten haar woorden onverstaanbaar zodat ik er geen touw aan vast kon knopen.
Een hele berg verdriet huilde ze en zachtjes streelde ik haar haren.
Ik dacht aan mijn vuisten.
Niet zomaar een klein meisje had mij angstig gevraagd of ik boos was.
Ik was het zelf, ik stond naast mijn bed, ik was dat kleine meisje.
Niet zij was bang dat ze genegeerd zou worden, maar ik.
Ik was degene die toestemming vroeg, of ik er ook mocht zijn als ik me naar voelde.
Ik wilde weten of ik aandacht aan dat verdrietige deel van mezelf zou besteden of dat ik het zou proberen weg te stoppen.
Ik wilde weten of mijn verdriet werkelijk gezien en gehoord zou worden, door mezelf, of dat ik vooral weer happy moest zijn.
Ik vroeg aan mezelf om mijzelf onvoorwaardelijk lief te hebben.
Die ochtend in mijn bed mopperde ik niet op mijzelf, wilde ik niets aan mijzelf veranderen en keurde ik niets van mijzelf af omdat ik alweer faalde (me niet goed voelen, ervaar ik als falen).
Ik besefte dat dat waarschijnlijk voor het eerst van mijn leven was.
In plaats daarvan nam ik mijn emoties volledig serieus (ook al zijn ze meer dan 40 jaar oud), luisterde ik er naar en gaf ik de troost die zulke emoties zo loeihard nodig hebben.
7.
Na me aan te kleden en een ontbijtje, liep ik een minuut of 20 later, op de rondweg van ons dorpje voor mijn standaard ochtend wandeling.
Het kleine meisje was er weer, alsof er geen minuut was verstreken.
Ik droeg haar in mijn armen, warm en veilig omwikkeld in een deken.
Ze huilde nog steeds onbedaarlijk.
Met grote uithalen, met heftig snikken en met heel dikke tranen.
Met heel mijn hart was ik bij haar en liet ik haar uithuilen.
Het raakte me diep om zoveel verdriet te zien en ik huilde zachtjes in real life een paar tranen met haar mee.
Een minuut of 5 later werd het kleine meisje rustig, ze viel in slaap en weg was ze…
Ik had het moeilijk.
Ik liep nog steeds op mijn vaste route.
Mijn mond stond ondertussen open en ik ademde zwaar en diep.
Terwijl ik stevig door wandelde, barstte ikzelf in huilen uit.
In real life, daar op die rondweg.
Een hele berg verdriet kwam naar buiten, met grote uithalen, met rauwe keelklanken en met heel dikke tranen.
De harde wind die er stond was me welkom.
Zo werden al mijn rare geluiden van het huilen opgenomen in de lucht zonder één enkele veroordeling.
Ondanks het verdriet, voelde het ook goed.
Ik liet het gewoon allemaal maar gebeuren en het gaf me grote opluchting.
Het huilen stopte net zo spontaan als het begonnen was.
Ik voelde me opgeruimd en het verbaasde me wederom welke bijzondere mogelijkheden ons brein heeft.
Dank je wel, klein meisje, dat ik er voor jou mocht zijn toen je zo verdrietig was en dat jij mij zo helpt om mijn verdriet toe te laten.
Mijn meissie en ik… we komen er wel.
Met lieve knuff,
Josephine
Mocht er n.a.v. deze tekst iets je niet helemaal duidelijk zijn of vraag je je iets af, stel gerust je vraag via het tekstveld onderaan deze pagina.
* EMDR staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing.
De belangrijkste insteek van EMDR is een cliënt te helpen de herinneringen aan een ingrijpende gebeurtenissen te verwerken, met de bedoeling daarmee de psychische klachten die daaruit voort komen, te verminderen of te laten verdwijnen.
Een therapeut zal, na voorbereidende gesprekken, de cliënt vragen om een heftige gebeurtenis opnieuw voor de geest te halen, inclusief de bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens. Tegelijk vraagt de therapeut de aandacht te richten op haar bewegende vinger of op lichtjes of te luisteren naar klikjes om en om met het rechter en linkeroor.
EMDR brengt doorgaans een stroom van gedachten en beelden op gang, maar soms ook gevoelens en lichamelijke sensaties.
Een verklaring voor de effecten van EMDR is dat de combinatie van het sterk denken aan de traumatische gebeurtenis plus de aandacht voor de afleidende stimulus er voor zorgt dat het natuurlijk verwerkingssysteem wordt gestimuleerd.
Omdat een traumatische herinnering wanneer deze in gedachten wordt genomen zowel levendig als intens is, kost dit betrekkelijk veel geheugencapaciteit. Maar het zo snel mogelijk volgen van de vingers, de lichtjes of de geluidjes, kost ook geheugencapaciteit.
Door deze concurrentie van werkgeheugentaken is er weinig plaats voor de levendigheid en de naarheid van de herinnering. Dit biedt de cliënt de mogelijkheid om een andere betekenis aan de gebeurtenis te geven.
Bron: http://www.emdr.nl/wat-is-emdr/ met aanvullingen van Josephine
Ik ben wederom erg onder de indruk van jouw verhaal. Je beschrijft het zo ontzettend mooi, maar vooral ook duidelijk. Ik hoop dat je deze herinnering uiteindelijk een plaats kunt geven. Blijf vooral schrijven. Ik wens je enorm veel sterkte en wijsheid toe.
Lieve Josephine, dapper dat je dit deelt en mooi om te lezen. Het klinkt dat je bezig bent grote stappen te zetten in het helingsproces en dat gun ik jou.
En de wereld, want hoe meer jij geheeld bent, hoe meer jouw kwaliteiten kunnen bloeien en hoe groter jouw bijdrage zal zijn.
Neem de tijd en heb het goed met jezelf.
Dank je wel, Fonske en Karla.
Ik ben blij om te horen dat het mooi en duidelijk is om te lezen want ik voel het toch nog vooral als ongepast gezeur.
Dank je ook voor je lieve wensen en steun, dat is echt heel welkom.
🙂 Josephine
Dappere Josephine, jij krijgt me stil met je verdriet en dat is iets waar er niet veel in slagen.
Ik zie veel vergelijkingen in je verhaal en ook ik heb mijn innerlijk kind leren kennen maar dan tijdens regressietherapie.
Ook mijn kleine meisje had en heeft nog veel verdriet en probeer ik haar te troosten, maar echt lukken doet het niet. Ik leef meer op de automatische piloot. Mijn partner heeft zelf een rugzak te dragen die zo zwaar is, dat ik er voor hem moet zijn (van mezelf), en hij nog maar heel weinig voor mij………..
Toch is de oorzaak totaal anders. Ik heb geen seksueel misbruik meegemaakt, ik werd (word) psychisch mishandeld doordat mensen totaal niet met mijn ‘Communicatieve Stoornis’ om weten te gaan en ook al in vorige levens werd ik totaal niet begrepen en verwaarloosd, achtergelaten, genegeerd enz. Niemand die voor mij opkwam en nu dus wéér niet. Ik zal het allemaal zelf moeten doen!
Een geluk bij een ongeluk Josephine, dat jij wel mensen om je heen hebt, waar je op terug kan vallen en die je begrijpen en bijstaan! Want dat maakt zoveel verschil………..
Lieve Angela,
Ja, vaak hebben we een leven lang nodig om ons zelf op onze pootjes te krijgen.
Een hele lange adem dus en dat is vaak best erg veel gevraagd.
Dan is een steun gevende hand in je rug van een derde inderdaad super fijn.
Ik ben mijn partner dan ook zeer dankbaar voor zijn geloof in mij.
Blijf wel zoeken, hoor. Gewoon, omdat ook jij een mooi mens bent.
Zoeken hoe je weer een stapje verder kunt komen.
Zoeken naar hoe jij jouw bezeerde kleine meidje kan helpen.
Uiteindelijk zul jij haar het allerbeste kunnen geven wat ze nodig heeft.
Warme knuffel, Josephine
Lieve lezers,
Dank jullie wel voor jullie lieve complimenten over dit schrijven.
Het is me zeer duidelijk dat ik niet de enige ben die worstelt.
Ook is het helder dat de theorie om met je innerlijke kind te werken eenvoudiger is om als kennis neer te leggen bij iemand, dan om het op te nemen in je lijf en om het daadwerkelijk uit te voeren.
Ik ontdek steeds kleine stukjes bij mezelf met vallen en opstaan, hoe ik dat kan doen.
Daar zal ik nog wat stukjes van delen.
Misschien geeft dat jouw ook weer een kleine ingang.
Terwijl ik dit typ, lijk ik een spieraandoening te hebben, zo erg mijn handen trillen.
Als ik naar mijn eigen handen kijk en ze zie trillen, doet het me pijn.
Omdat ik besef hoe ik nog vast zit in mijn oude pijn.
Tegelijk maken mijn trillende handen me een soort van blij, omdat ik op dit moment in staat ben mijn emoties een beetje naar buiten te laten komen, al is het maar op een hele indirecte manier.
Ik loop namelijk alweer vele weken over alles van mezelf heen en keur mezelf weer intens af.
Dat is voor mij stap 1, waar ik vandaag weer bewust aan begonnen ben.
Namelijk aandacht gaan besteden aan wat er van binnen bij me zit.
Hoe ik dat doe?
Door het klote gevoel dat ik heb niet af te keuren, niet weg te duwen maar juist ‘er voor te gaan zitten’.
Ik zal proberen dat zo concreet mogelijk te verwoorden.
Ik zit dus op de bank.
Ik besef dat ik me shit voel.
Ik laat letterlijk mijn hoofd hangen en kruip onder een dekentje.
Ik besef dat ik een belabberd gezichtsuitdrukking moet hebben.
Ik zeg tegen mezelf dat dat mag, want dat is hoe ik me voel.
Ik begin te huilen en hoor hoe een inwendig stemmetje mezelf begint af te zeiken.
Je bent een aansteller, aandacht aan het trekken, het is je eigen schuld, etcetera, etcetera.
Ik zeg bewust tegen mezelf dat ik weer opnieuw ga inzetten op zacht zijn voor mezelf.
Die gedachte maakt me verdrietig.
Afgelopen winter ben ik daar voor het eerst mee gestart en na enkele maanden begon ik inderdaad zachter te worden.
En ik merkte dat dat veel goeds opleverde.
Echter afgelopen maanden, in de waan van de dag, ben ik het weer verloren.
Het is nog lang geen gewoonte van me.
Ik vind het nog steeds logischer om mezelf inwendig af te maken.
Ik vraag me dan ook verdrietig af, hoeveel weken het me nu weer gaat kosten.
“Zacht zijn voor mezelf, dat gaat me helpen” zeg ik van binnen tegen mezelf.
Ik duik nog verder krom in elkaar op de bank.
Mijn benen trillen onbedaarlijk en mijn vingers friemelen.
Oké ik mag me dus weer klote voelen.
Nieuwe tranen vallen van mijn wangen.
Dan ben ik niet slecht.
Nu ben ik bij mijn innerlijke kind.
Mijn tranen zijn namelijk de pijn van mijn innerlijk kind.
De gedachte: ”Dan ben ik niet slecht”, is de gedachte van mijn innerlijke kind.
Ik besef dat zolang ik mij probeer staande te houden en door te gaan met het leven, ik mijn tranen negeer en ik dus mijn innerlijke kind negeer.
Ik bedenk dat het voor mij zo is, dat als ik mijn innerlijk kind wil ontmoeten, ik al mijn nare emoties moet toestaan om er te zijn.
In het afgelopen half jaar heb ik ontdekt dat er meer getraumatiseerde stukken in mij zitten.
Het innerlijke kind wat nu mijn aandacht en zorg nodig heeft is een jaar of 11-12 en niet de kleuter, zoals eerder.
Afgelopen 2 maanden kon ik dit jonge tienermeisje direct in mijn geest zien, zodra ik aan haar dacht.
Ze liet me elke keer toe met een lieve glimlach.
Ik mocht naast haar gaan zitten en iets tegen haar zeggen.
Dan reageerde ze altijd zacht en lief.
Maar ik merkte dat het schijn was.
Feitelijk kon en kan ik haar helemaal nog niet bereiken.
Ze toonde zichzelf wel als een aangepast braaf meisje dat lief en zacht is.
Maar haar hart en ziel waren er nimmer.
Ze deelde slechts haar fysieke lichaam.
Met andere woorden, ze was en is nog steeds volledig afgesloten.
Onbereikbaar.
De laatste aantal weken heb ik geprobeerd om meer oud zeer toe te staan in mijn leven.
Heb ik geprobeerd er minder hard voor weg te rennen.
Het gevolg is dat ik meer woede, meer angst en meer verdriet ervaar.
Vooral de angst en woede zitten me in de weg.
En sinds ik meer ervaar en mijn 11-12 jarige kind van binnen door heeft dat ik graag contact met haar wil, probeert zij zich nu harder en beter te verstoppen voor mij.
Voor mij de volwassene.
Mijn innerlijk kind van 11-12 jaar laat zich nauwelijks nog zien.
Ze is bang.
Ze is doodsbang.
Ik sta machteloos en voel me alweer gevangen.
Ik snak naar vrijheid en vrede.
Ik ben er van overtuigd dat zij tijd nodig heeft om vertrouwen in mij te krijgen.
Vertrouwen kun je niet afdwingen.
Dus ik weet dat ik haar die tijd moet geven.
En totdat zij zo ver is, zal ik moeten aanvaarden dat ik mij zo machteloos voel dat ik nog niets voor haar mag doen en kan doen.
Lees je de afkeur van mezelf hier in, lieve lezer?
Want ik doe dus alles voor haar wat ze nu als eerste nodig heeft: er zijn.
Meer niet.
Er zijn!
Dat heeft ze nodig als eerste stap en dat doe ik.
Maar keihard beweer ik dat ik niets voor haar mag en kan doen.
Ik ontken daarmee mijn eigen betekenis voor haar en ik negeer daarmee haar eenvoudige verzoek aan mij.
Wil je er voor mij zijn?
Ja, dat wil ik, ook al is het zo ontzettend moeilijk en beangstigend.
Ik wil er voor haar zijn.
Mijn aandacht gericht op haar.
Zonder haar te veroordelen, zonder iets van haar te eisen, maar met liefde, begrip en wijsheid geduldig afwachtend.
En ja, dat is voor mij, zelfs als volwassene, een pittige opgave.
Echter dat dien ik haar te schenken.
Want hoe zwaar zal het wel niet voor haar zijn.
Zij is pas 11-12 jaar.
Zo moeilijk het al voor mij is om met al de pijnlijke emoties om te gaan, zo vele malen moeilijker is het voor haar.
Ik ben volwassen en zij is een jonge tiener.
Dus kan en mag ik niets doen voor haar?
Het VOELT voor mij als een nee.
Maar ik WEET dat ik dat wél mag van haar en wél kan.
Dus naar dit weten moet ik goed luisteren, besef ik.
Mijn gekwetste gevoelens mogen niet mijn volgende acties gaan bepalen.
Het feit dat ze zich nu voor mij probeert te verstoppen betekent namelijk dat ze iets van mij wil.
Dat ze hoop heeft in mij.
Dat ze in mij gelooft.
Dat ze zich extra wegstopt betekent, dat ze aan mij vraagt of ik extra moeite voor haar wil doen.
Dat zou ze niet doen als ze niet in mij zou geloven.
Ze test me.
Ze test me of ik wel echt genoeg van haar houdt.
Ze eist van me, dat ik dat niet alleen voel, maar dat ik dat ook aan haar laat zien.
Dat heeft zij nodig om zich zelf te kunnen laten zien.
Oké, zeg ik tegen mezelf, tijd nemen om haar op te zoeken en aanvaarden dat ik nog niet meer kan doen dan er zijn.
Ook als ik het moeilijk vindt om met mijn volwassen onmacht en andere pijn om te gaan.
Dat mag er namelijk ook zijn.
Als ik vast zit in mijn emoties, terwijl ik haar zie, is dat ook goed.
Ik hoef niet in één keer alles te weten of ‘goed’ te doen.
Het stomme is dat ik dat natuurlijk wel van mezelf eis als volwassene.
Echter, dat vraagt mijn innerlijke kind absoluut niet van me.
Wat ze wel van me vraagt is of ik goudeerlijk tegen haar wil zijn.
Zuiver.
Zo zuiver als ik kan.
Als ik haar pijn doe, verlangt ze wel dat ik daar sorry voor zeg.
Een sorry in woorden uitgesproken maar gevoelt in mijn hart.
Een sorry die mijn betrokkenheid met haar laat zien.
Als ik haar niet kan troosten en ik me machteloos voel, zal mijn innerlijk kind mij dat niet kwalijk nemen. Ze heeft meer wijsheid dan vele volwassenen bij elkaar.
Mijn ervaring is, dat zij geduldig zal wachten totdat ik zo ver ben, als volwassene, om haar meer te kunnen helpen.
Zolang ik, als volwassene, maar moeite voor haar zal blijven doen om haar te ontmoeten en om er voor HAAR te willen zijn.
Dat is wat zij wil.
Dat is wat zij nodig heeft.
Er zijn voor haar (of hem natuurlijk).
Dat is in mijn ervaring de aller belangrijkste stap om je innerlijk kind te helen.
Zonder te veroordelen, zonder voorwaarden, maar met liefde, begrip en wijsheid, geduldig afwachtend.
Je mag iets zeggen of vragen aan je innerlijke kind, maar verlies je er niet in.
Woorden hebben de neiging jezelf af te leiden van de emoties.
Van de emoties van jezelf en die van het innerlijke kind.
En juist om die emoties gaat het nou net bij troosten en verwerken.
Dus durf stil te zijn, ook al is dat beangstigend en voelt het als falen.
Als je innerlijk kind scheldt, laat haar schelden.
Als ze huilt, laat haar huilen.
Haar schelden of huilen willen laten ophouden is denk ik niet de manier om haar te helpen.
Ze wil er namelijk mogen zijn, ook als ze scheldt of huilt.
Wees er voor haar.
Kijk naar haar met liefde en begrip en laat haar schelden of huilen.
Als je nog geen arm om haar heen mag slaan, blijf dan op de afstand die ze wel goed vindt, staand of ga op de grond zitten.
Ga niet sussen en niet te veel praten, als ze haar emoties aan jou toont.
Besef dat het tonen van haar emoties een eerste, maar hele belangrijke uiting is van vertrouwen in jou.
Kijk alleen maar naar je innerlijk kind en sta je volwassen zelf toe, om verdrietig te zijn om de pijn die je bij haar ziet.
Pas als zij ontdekt dat ze er onvoorwaardelijk mag zijn, zal ze andere dingen gaan toe laten.
Dan mag je bijvoorbeeld je armen om haar heen slaan of bij haar in de buurt gaan zitten.
Ik ben een aantal keren haar lange haren zachtjes al neuriend gaan borstelen.
Of misschien kun je je innerlijke kind een dekentje geven.
Of misschien wil ze eerst gekke dingen met je gaan doen.
Bijvoorbeeld op de muren schilderen.
Of apekooien in je huis.
Kan jou het schelen, het gebeurt toch allemaal in je geest en niet in de werkelijkheid.
Wanneer ik kan accepteren dat er voor haar zijn eerst voldoende is, dienen de volgende stapjes zich van zelf bij mij aan.
Zodat mijn innerlijk kind en ik als volwassene, op het zelfde moment, als ziel stukjes kunnen verwerken en als mens kunnen groeien.
Mijn 11-12 jarige innerlijke kind deelt haar emoties nog niet met me.
Ze toont alleen maar een masker van een lieve glimlach.
Ik moet geduld hebben.
Ik zal haar af en toe blijven opzoeken.
Komt ze niet, zal ik dat proberen te accepteren.
Toont ze zich wel, zal ik proberen niets van haar te eisen.
Ze mag alles doen, wat zij nodig heeft. Het gaat even alleen maar hélemaal om haar.
Ook al doet het mij pijn.
Ook al voel ik me radeloos en onmachtig.
Ik zal er voor háár zijn!
Zodat zij op een dag wél haar emoties gaat durven tonen.
En we samen kunnen helen in ons traumatische verleden.
Tot slot.
Er zijn, met al jouw aandacht, bij je innerlijke kind.
Het lijkt alsof je niets hoeft te doen.
En dat is dus ook bijna zo.
Het maffe is dat dat niets doen een enorme uitdaging is om te kunnen.
In ieder geval wel voor mij.
Dus geef jezelf alle credits, als jij de moeite doet er voor je innerlijk kind te willen zijn op die manier.
Dan ben je niet alleen zacht voor je innerlijke kind, maar ook voor jezelf.
Ik ervaar voor mezelf dat dat mijn helende stapjes zijn.
Dat is wat ‘loslaten’, ‘vergeven’ en ‘verwerken’ voor mij in de praktijk inhoudt.
Lieve Annemarie, lieve lezer, hou moed.
Een hele warme knuff van mij.
Beste Josephine,
Allereerst dank voor je verhaal. Ik ben Rob, 56 jaar en slachtoffer van seksueel misbruik en mishandeling in mijn jeugd. Ik ben er sinds november 2018 achter dat allerlei gedragingen, klachten en gevoelens hun oorsprong vinden in wat er in mijn jeugd is gebeurd. Een aantal van die zaken weet ik nog deels (van mijn 14e tot mijn 16e), maar een groot deel zit verstopt in mij. Mijn broer heeft mij verteld wat er thuis is voorgevallen allemaal en heeft hiervoor ook EMDR behandeling ondergaan. Ik kan mij echter bijna niet van dit alles herinneren. Ik ben sinds de 2e week van januari in behandeling bij een psychtherapeut, verbonden aan excetera.nl van Peter John Schouten. In de sessies probeert de therapeut mij als volwassene te verbinden met mijn innerlijke kind. Ik blijk dit echter te vermijden door zelf weer in dit kind te gaan veranderen. Ik merk dat ik moeite heb om vragen te beantwoorden, mij radeloos en klem gezet voel. Nu, na 7 maanden therapie, lijkt dit naar een climax te gaan, waarbij ik innerlijk boos ben, maar dit er niet uit laat komen bij therapie. Ik merk dat hij probeert dit uit te lokken, maar ik wil er niet aan en ben al een paar keer op de loop gegaan bij de sessies. Emoties t.a.v. het misbruik laat ik ook niet toe, wat ik nog weet vertel ik alsof het een verslag van een vakantie is o.i.d. en wat mijn broer mij allemaal geschreven heeft over de zaken die ik mij niet herinner roepen bij mij alleen maar de wens op om het allemaal zelf te herinneren. Nu lees ik veel over het verbinden met je innerlijke kind, kijk veel naar foto’s die ik nog heb van mijn jeugd en probeer soms met geleide meditatie videos die verbinding te maken. In mijn hoofd lijk ik echter voortdurend de verbinding te vermijden en ik kom ook nooit in de meditatie terecht, ik val er soms bij in slaap zellfs. Ik heb het gevoel dat verbinding met mijn innerlijke kind de sleutel kan zijn om verder te komen, maar ik kom er maar niet doorheen. Het lijkt alsof iets in mij zorgt dat ik het niet aan ga en erbij weg blijf. Vorige week ben ik weer op de loop gegaan bij therapie en heb ook geen nieuwe afspraak gemaakt. Ik zit momenteel muurvast, heb sombere gedachten en overweeg om het leven op de vlucht weer op te pakken omdat ik geen uitweg zie. Heb jij voor mij nog tips om het kind in mij toe te laten, te erkennen en te troosten? Lang verhaal, maar ik dacht dat enige context de vraag zou verduidelijken. Alvast dank voor je reactie. Groet Rob
Hoi Rob,
Wat een heftig verleden. En wat is het moeilijk om daarmee om te gaan. Zelfs als je volwassen bent.
Ontzettend dapper van je dat je er niet meer voor wegvlucht. Ook al heb ik de indruk dat jij denkt dat jij dat wel steeds doet.
Dergelijke ervaringen op jonge leeftijd zijn zo ingrijpend, dat je dat niet zomaar weer eventjes hersteld. Dat is meestal een lang proces met heel erg veel vallen, zoeken en vaak maar kleine stapjes vooruit, voordat je de grote sprongen vooruit bij jezelf herkent en ervaart.
Je zegt dat je in het kind verandert en dat vertaal jij als vermijden.
Een stukje verder schrijf je dat je niet bij je gevoelens kunt.
Ik denk dat je op dit moment vooral (en misschien slechts alleen maar) op die manier bij je gevoelens kunt komen. Namelijk door dat kind van toen weer te worden.
Je gevoelens van toen zijn nog zo vreselijk heftig, dat je daarin volledig je volwassen zelf verliest. Dat zie ik niet als vermijden, maar als nog niet bij machte zijn, door de enorme heftigheid van al je emoties van toen, om je ‘nuchtere’ verstand te kunnen bewaren. Als ik dat zelf heb, omschrijf ik dat als ‘verzuipen’ in mijn emoties. Ik wordt dan zo sterk meegesleurd dat ik niet meer als een volwassene kan denken.
Dat is, naar wat ik lees, ook hetgeen wat er bij jou gebeurd. Dat zie ik absoluut niet als vermijden, maar als een mooie stap om je innerlijke kind te ontmoeten en om je emoties te uiten.
Ik vergelijk het vaak met een volgende situatie.
Stel, je staat ongewapend, onvoorbereid en in je eentje in Canada in de wildernis en tegenover je staat een woest brullende grote beer. Denk jij dat je dan kalm en redelijk eens rustig naar je gevoelens kunt gaan kijken?
Ik verwacht het eigenlijk niet. Het is waarschijnlijker dat je niet meer kan denken en overmant wordt door je gevoelens.
Stel je eens voor dat er dan iemand naast je staat die zegt: “Kalm maar Rob, kijk eens rustig naar alle gevoelens in je.” Zou jij zo’n opmerking op zo’n moment als zinvol en behulpzaam ervaren?
Ik denk dat als iemand dat tegen mij zou zeggen in die situatie, dat ik dan op dat moment die persoon even hele lelijke dingen zou toe wensen.
Dus ik denk, dat je wel degelijk contact hebt met je innerlijke kind.
Pas in de loop van de tijd, als de meest heftige gevoelens zijn geuit door je innerlijke kind, zal er ruimte gaan komen voor een andere vorm van contact. De vorm waar jij zo naar verlangd, namelijk dat jij als volwassene het innerlijke kind in jezelf actiever kan gaan ondersteunen.
Nog een ander vergelijk.
Stel dat er in het echt een ongeluk op straat gebeurd, waarbij een kind ernstig gewond raakt.
Het kind brult en schreeuwt het uit van schrik, pijn, en van alles meer door elkaar.
Als ik dan naast het kind zou gaan zitten om hem te ondersteunen zou ik alleen maar er gaan zijn voor hem. Ik zou niet gaan vragen wat hij allemaal voelt, want dat is me in in de belangrijkste lijnen wel duidelijk door zijn geschreeuw. Ik zou ook niet gaan zeggen dat het wel over gaat. Ik zou er alleen maar zijn. Dat het kind zo schreeuwt heeft hij volgens mij hard nodig. En dat iemand er is die hem gewoon durft te zien zonder te oordelen en zonder hem te onderbreken is denk ik, wat een kind op dat moment nodig heeft. Naast, uiteraard, medische hulp. Ik bel eerst 112 of vraag of iemand anders dat kan doen.
Jouw innerlijke kind heeft echter geen medische hulp nodig, zoals dat kind in het ongeluk, dus dat stukje kunnen we hier vergeten. Maar jouw innerlijk kind voelt net zo veel of zelfs nog meer pijn, angst en een mix van andere emoties. Die moeten er eerst een beetje uit.
Terug naar het gewonde kind op straat. Blijft die eeuwig zo hard brullen?
Nee. Op een gegeven moment zal het kind de ergste emoties voor dat moment geuit hebben en zal hij ruimte krijgen om contact te maken met een volwassene in zijn buurt. Dan wil hij graag getroost worden, of wil hij vertellen wat hij voelt, waar het pijn doet, wat er gebeurt is. Steeds in kleine stukjes. Dan wil hij horen dat het goed komt, dat ie dapper is, dat de ambulance er aan komt enzovoorts.
Rob, jij bent ernstig gewond. Heel ernstig.
Jouw innerlijk kind heeft waarschijnlijk nog nooit voldoende mogen brullen van de pijn. Of zwijgend in een hoekje weg gedoken bibberend zitten. Of stampvoetend om zich heen slaand op alles en iedereen. Hoe jou innerlijk kind dan maar ook reageert, hij wordt overmand door heftige emoties.
Waarschijnlijk heeft er nooit iemand naar hem willen kijken als hij zo bang en gepijnigd was. Niemand wilde hem zien. En nu ben jij er, als de volwassen Rob. Eindelijk iemand die hem wel wil zien. Besef je hoe waardevol dat is?! Voor jouw innerlijke kind? Voor jou dus!
En als jij, als Rob, nu contact maakt met je innerlijk kind, zal je kind erg heftig reageren. Hij kan niet anders. Hij heeft zo vreselijk veel pijn. Hij verlangt er zo naar dat er iemand is die dat door heeft, iemand die naast hem blijft staan en hem niet afwijst. En door die ondraaglijke pijn zal hij zó heftig reageren, dat jij als het ware weer zelf dat innerlijke kind wordt. Je voelt je precies zo ellendig, bang, in de war, verdrietig, boos en machteloos als toen.
Het kan denk ik, gewoon even niet anders.
Ik hoop dat je begint te beseffen hoe goed het is, dat je op deze manier nu in contact kunt komen met je innerlijke kind.
Is het fijn?
Nee, het doet heel erg veel pijn. Maar het geeft dat gewonde deel in jou de eerste uitlaatklep die zo keihard nodig is.
Hoeveel jouw innerlijk kind moet brullen (of slaan, of bevriezen, of…) voordat de eerste ergste emoties wat voorbij zijn, kan ik je niet zeggen. Maar je innerlijk kind zal op een gegeven moment minder heftig emotioneel gaan reageren
Dan kun je naar het volgende stapje en zul je merken dat je wel gaat ontdekken hoe je je als volwassene kunt los maken van je innerlijke deel.
Ik heb dat geleerd door me voor te stellen hoe ik zou reageren als het om een echt kind zou gaan dat ik niet ken en nu als volwassene zou ontmoeten. Daarover heb ik eerder geschreven.
Je werkt nu met een psychotherapeut, lees ik. Pas sinds vrij kort heb je kennis genomen van hetgeen is gebeurd en ben je in therapie.
Mijn complimenten voor je snelle daadkracht om hulp te gaan zoeken.
Ik wil daar ook over delen dat ik pas echt goede hulp kreeg toen ik een therapeut vond die zelf ook misbruikt was als kind.
Ik denk dat menig therapeut die geen misbruik heeft meegemaakt helaas niet het kunnen heeft om zich werkelijk in te kunnen leven in de impact die misbruik heeft op een kind. De therapeut wil dat misschien wel, maar ik heb er nog geen één ontmoet die het ook werkelijk kon.
Verder raad ik je aan om (ook, nu of later) één of andere vorm van lichaamstherapie te gaan doen. Een dergelijk trauma gaat ook letterlijk in je lichaam zitten, in elke cel.
Mijn onderbewustzijn is via mijn lichaam in therapie gaan vertellen wat mijn bewustzijn niet kan vertellen.
Al het praten wat ik er over heb gedaan in psychotherapie heeft mij vooral verder van mijn emoties weg gehaald, zonder dat de negatieve invloed die deze emoties op mijn dagelijkse leven hadden, werden verminderd.
Ik heb ook ontdekt dat huilen dat is opgeroepen door er over te praten bij mij niet of nauwelijks helend werkt en dat huilen dat is opgeroepen via mijn onderbewustzijn wél een helende werking heeft.
Echter naar je emoties toe gaan is een heftige weg die je, denk ik, alleen op een rustig tempo kan doorlopen om er niet aan onderdoor te gaan.
Laat me weten of je iets aan mijn reactie hebt gehad.
Ik hoop het… dat je ergens weer de moed vind om in je proces te blijven investeren. Ook jij doet er toe, gewoon om het feit dat je bestaat!
Een zeer interessant boek vind ik ‘De tijger ontwaakt’ van Peter A. Levine. Hoe trauma zich in ons lichaam vast zet.
Ik ga ook nog op zoek naar een andere schrijfster die diverse suggesties doet voor traumatherapie. Die volgt nog als reactie.
De belangrijkste, tevens meest simpele en tegelijk de meeste moeilijke taak die we moeten volbrengen is vanuit ons gevoel zacht en vriendelijk worden voor ons zelf.
Leren houden van jezelf.
“Waarom?”, denk je nu misschien, “wat is er aan mij om van te houden?!”.
Er is maar 1 reden die werkelijk van belang is en die ik hierboven ook al schreef: omdat je bestaat!
En dat is meer dan genoeg reden.
Daarom ben jij waardevol. Punt. Je hoeft niets te bewijzen, niets te verdienen. Je mag van jezelf houden. Echt waar!
Dikke zachte knuff, Josephine
NB: Sorry als er spelfouten in staan, ik heb geen taalcorrector meer om me heen.
En ik zal meestal niet binnen 1 dag reageren, daar ik zelf nog steeds uit de running ben.
Beste Rob,
Het interessante boek van Ivonne Meeuwsen waar ik je nog op wilde tippen is: “Hulpverlening na seksueel misbruik. Wegwijzer in Traumaland”.
Kijk maar eens op haar site: https://ivonnemeeuwsen.nl
Harte Groet, Josephine
Hoi Josephine,
Allereerst hartelijk dank voor je uitgebreide reactie. Ik las op de site dat jij zelf ook in dit proces zit en omdat de artikelen niet op datum staan (voor zover ik kon zien) wist ik niet of dit jaren terug of in het heden speelde. Toch voelde ik de behoefte om te reageren omdat het mij raakte.
Allereerst even een kleine correctie om het verhaal helder te houden, niet ik, maar mijn broer heeft de EMDR behandeling gehad. Hij had beelden, kon er niet over praten en werd een paar keer per nacht schreeuwend wakker na herbelevingen en nachtmerries. Ik heb geen heftige beelden, geen herleidbare emotie bij het misbruik wat ik mij (deels) herinner en totaal geen herinnering en/of gevoel bij wat er thuis tot mijn 14e aan misbruik plaatsvond. Dat deel heeft mijn broer mij geschreven, zowel voor als na de EMDR. Ik geloof hem, maar kan het mij niet herinneren.
Nadat ik wegliep bij de therapie vorige week was ik radeloos en wilde alles stoppen en weer in de “vluchtstand” en de rest van mijn leven maar weer in dienst en bij de gratie van anderen leven. Want dat is wat ik eind vorig jaar ontdekte bij mijzelf. Mijn broer en ik werden gescheiden bij de scheiding van onze ouders. In augustus vorig jaar hebben wij elkaar weer ontmoet en wilden we de draad weer oppakken. Ik denk dat ik toen al in het proces van naar buiten komen zat, maar daarna is het in een stroomversnelling geraakt. Ik ging er meer over opzoeken, probeerde feiten en namen naar boven te halen en was op gegeven moment de helft van mijn dienst op het werk aan het googelen over misbruik en zaken aan het uitzoeken. Hierbij kwam ik terecht op de site http://www.seksueelmisbruik.info van Peter John Schouten. Wat ik daar las was schocking, het leek wel of mijn leven door hem was uitgeschreven en samengevat op die site. Aanvullend nog een drietal vragenlijsten daar ingevuld en hierbij schokkend hoge scores als resultaat. Pas toen besefte ik dat ik met een enorme schade leefde en begreep ik ineens allerlei zaken die ik nooit snapte bij mijzelf. Dit ging over algemene gedragingen, maar ook heel gedetailleerde zaken. Dat was het moment dat ik begreep dat ik hulp nodig had. Op die site stonden een groot aantal hulpverleners door heel Nederland benoemd, die allemaal in zijn expertise centrum zijn opgeleid. Voor al deze hulpverleners geldt dat zij een misbruik verleden hebben en een groot deel is ook daar behandeld, waarna zij zelf besloten zich bij of om te scholen om zelf slachtoffers van misbruik te gaan helpen. Net als jij (als ik het goed begrepen heb) waren deze mensen al werkzaam in hulpverlening of advies op het gebied van zaken t.a.v. misbruik of seksualiteit bij kinderen enz. enz. Ik heb daarop contact gezocht met mijn huidige therapeut, die voordat hij werd behandeld acupuncturist en fysiotherapeut was. Na zijn behandeling heeft hij zich om laten scholen daar tot psychotherapeut en is vanaf toen misbruikslachtoffers gaan begeleiden en helpen.
Terug naar jouw reactie. Ik vind het erg mooi en lief dat jij, ondanks dat je zelf in een soortgelijk proces zit, of misschien wel dankzij, toch de moed en de kracht hebt opgebracht om mij gedetailleerd en inhoudelijk te antwoorden. Jouw reactie raakte mij enorm en liet mij zelfs huilen, iets wat nog maar mondjesmaat voorkomt. Ik kan niet zeggen dat ik alles al helemaal begrijp, maar wat jij mij wel brengt is dat ik begin in te zien dat ik niet op de goede manier kijk naar wat er momenteel met mij gebeurd en wat er in mij omgaat. Jouw uitleg hierover is erg verhelderend en geeft mij wel weer wat moed en houvast om door te pakken. Ik snap nu dat ik beter moet gaan begrijpen waarom de dingen lopen zoals ze gaan en meer geduld met mezelf moet hebben. Ik zat in de veronderstelling dat ik géén contact maak met mijn innerlijk kind, maar als ik het goed begrijp ben ik er al mee bezig, maar zal mijn innerlijk kind niet bij de eerste klop op de deur zijn hart gaan uitstorten. Uit jouw reactie en verhaal maak ik op dat ik zal moeten werken aan de relatie en het vertrouwen tussen mijn huidige volwassen ik en mijn innerlijk kind. Ik begrijp ook dat dit niet betekent dat ik altijd er aan moet trekken, maar hem ook juist alleen maar hoef te laten zien dat ik er ben en zal zijn als hij er klaar voor is. Zo makkelijk als ik dit nu opschrijf zal dit niet gaan en ik zal jouw verhaal en jouw reactie nog vele malen overlezen om het goed te laten landen, want ik vind het ook erg ingewikkeld en lastig te begrijpen allemaal. Wat je nu al bereikt hebt voor mij is dat ik ga proberen met een andere blik naar mijzelf en mijn vorderingen te kijken en minder hard te zijn naar mijzelf. Daar wil ik jou hartelijk voor bedanken.
Het boek “de tijger ontwaakt” heb ik vanmorgen als Ebook aangeschaft en ga ik dus lezen. Van Ivonne Meeuwsen hebben we al diverse boeken en ook het door jou genoemde “wegwijzer in traumaland”. Daarnaast heb ik het boek van Peter John Schouten “Traumaseksualiteit”. Dit boek beschrijft erg goed wat er gebeurd met een kind wat misbruikt wordt en hoe het leven daarna verloopt. Ook geeft het goed aan wat er nodig is op het pad van heling. Ik heb hierbij zoveel herkenning dat het niet anders als waar kan zijn. Uitgangspunt van de therapieën van Peter John Schouten is jongens die door mannen misbruikt zijn, maar ondanks dat er natuurlijk verschillen zijn tussen misbruik van jongens of meisjes, zijn er meer overeenkomsten dan verschillen lijkt mij. Het boek is een absolute aanrader, maar lees eerst maar eens op zijn website.
Ik wil je natuurlijk graag op de hoogte houden van mijn proces. Wil je dat ik dat blijf doen in reacties op jouw artikel op gewoon via de mail? Mijn mailadres heb je in ieder geval, dus als jij jouw mailadres doorgeeft indien dat gewenst is zal ik je op die manier proberen op de hoogte houden. Ik heb er ook geen moeite mee om het via de site te blijven doen omdat anderen er mogelijk wat aan kunnen hebben, maar mogelijk wordt het dan soms te expliciet en volgens mij verandert dan ook de invulling van je site nogal. Mocht je keuze zijn om via de mail te communiceren ben je wat mij betreft wel vrij om op je site te publiceren wat je nuttig en nodig acht. Ik sta ervoor open om mijn verhaal te delen als anderen hier verder mee kunnen komen.
Ik ga de komende dagen jouw bericht en mail nog een aantal malen goed lezen en proberen om zelf ook eens op die manier naar het proces en mijzelf te kijken en te zorgen dat mijn innerlijk kind weet dat ik voor hem klaar sta, wanneer hij ook zover is, hoe lang het ook duurt. Dat zal best nog wat moeite kosten, want lief zijn voor mijzelf gaat mij niet goed af momenteel.
Tot slot hoop ik dat het ook bij jou goed gaat in de behandeling en je eigen ontwikkeling op deze moeilijke en pijnlijke weg. Mocht je behoefte hebben om wat van je af te schrijven staan mijn mailbox en ik daar voor open. Ik ben in ieder blij dat ik via een lotgenote toch weer de blik vooruit kan richten en waardeer de tijd en moeite die je voor mij genomen hebt, want dat is niet vanzelfsprekend, zeker gezien het feit dat ook jij je handen vol hebt aan jezelf.
Lieve warme groet,
Rob
Hoi Rob,
Goed om van je terug te horen en dank je wel voor je complimentjes.
Je afgelopen schrijvens ervaar ik als erg integer, mijn complimenten daarvoor aan jou. Ik krijg ook hele andere soort reacties binnen!
Ik had inderdaad in eerste instantie jouw schrijven verkeerd gelezen en dacht dat jij aan EMDR deed. Daar ik mijn fout even later doorhad, heb ik direct mijn reactie op jou bijdrage aangepast, echter jij hebt denk ik nog mijn onverbeterde reactie gelezen.
Zoals jij nu de woorden kiest hoe jij mijn verhaal hebt opgevat, heb je volgens mij mijn uitleg helemaal begrepen.
Het is echter mijn interpretatie van jouw woorden, die niet perse de (enige) juiste hoeft te zijn. Misschien werkt het bij jou anders. Je bent tenslotte een ander mens.
Dat het ingewikkeld is om een dergelijk proces in de realiteit te laten gebeuren is natuurlijk ook helemaal waar. Ik ben blij dat je nu in ieder geval weer een klein lichtpuntje ziet.
Het is steeds weer vallen en opstaan, net als een kind dat leert lopen of fietsen.
Elke keer terugtrekken en wegvluchten (dat kan op heel veel manieren), frustratie, pijn en machteloosheid voelen en weer een moedig stapje in je proces zetten.
Mij heeft het geholpen toen ik dat proces van wegvluchten en er weer in stappen, bij mezelf kon herkennen. Toen kon ik ook daarin zachter voor mezelf worden.
Zo van: “O ja, het is nu weer te heftig voor me, het is oké dat ik even vlucht.”
In een volgend stapje kon ik er de gedachte aan toevoegen: “Ik weet van mezelf, ook al voelt het nu heel anders, dat ik het straks (over een dag, week, maand) wel weer op pak.” En dat gaf me een zekere mate van rust en vertrouwen.
Misschien ten overvloede: realiseer je goed, dat dit allemaal mijn ervaringen zijn en mijn woorden.
Het zijn geen regels en geen wetten!
Als het bij jou anders gaat is dat helemaal goed.
Ik deel het, om een idee te geven hoe stukjes van het proces kúnnen verlopen, maar zoek alsjeblieft de manier die voor jou het meest goed voelt of die voor jou klopt.
Er is overigens nog een leuke valkuil in dat proces van zacht worden voor jezelf.
Zo’n jaartje geleden ben ik er mee begonnen om mijzelf bewust toe te staan dat ik boos op mezelf mocht worden.
Tot die tijd deed ik namelijk zo hard mijn best om zacht te zijn voor mezelf, dat ik dus ook niet boos mocht worden op mezelf. Want dat was tenslotte niet aardig.
Het maffe was, dat toen ik mezelf bewust begon toe te staan om boos te mogen zijn op mezelf, wanneer ik dus boos was, dat er langzamerhand een stuk lading van af ging.
Dus ik was zacht voor mezelf, door mezelf toe te staan boos op mezelf te worden.
Nou, is dat een leuke tegenstrijdigheid of niet!
Zo had ik gesprekken met mezelf als de volgende:
Op boze toon: “Ja, en nu zeik ik mezelf weer lekker af. En dat mag niet! Zie je wel dat ik niets goed kan doen… o ja, maar ik moet zacht zijn voor mezelf, dus ik mag niet boos zijn op mezelf!”
Steeds bozer: “Ja en hoe doe je dat dan?!… lekker gelul, kutzooi…”
Dan kwamen de tranen omhoog uit pure machteloosheid.
Nog meer gesputter… : “Ik kom er nooit uit. Ik ben een looser…”
Nog meer gescheld… tranen… emotiesoep…
Langzamerhand in het proces van maanden begon ik iets meer afstand te nemen van al die overdonderende gevoelens van falen en wat al niet meer, en kwam er ruimte in me om als volwassen vrouw vanuit mijn hart, vanuit zachtheid, te gaan relativeren. Toen was ik in staat om, na een bovenstaand emotioneel gesprekje van binnen, er vriendelijk aan toevoegen: “O ja, ik mág boos zijn op mezelf.”
Opnieuw volgden er dan vaak een paar tranen, echter nu vanuit een stukje ontspanning met een beetje opluchting erin.
Geduld beoefenen en vertrouwen laten groeien, precies wat je schrijft.
Ik ben erg blij met je tip van de website van Peter John Schouten. Deze was voor mij nog onbekend, echter is een zeer informatieve site, ook voor vrouwen. Top!
Ik heb de voorkeur voor online delen, daar ik denk dat ook anderen van ons proces van herstel profijt kunnen hebben. Dat is 3 x winnen, in plaats van 2 x.
Ik ga je niet beloven dat ik alles plaats en ik beloof ook niet dat ik altijd persoonlijk en altijd snel zal reageren. Als jij daar mee kan leven, ben je welkom om te schrijven.
Rob, voor nu weer alle moed en warmte die je kunt gebruiken toe gewenst.
Dikke knuff, Josephine
Voor de lezers die het nog niet kennen, wijs ik nogmaals op revief.nl.
Dit is een landelijke stichting voor lotgenoten van seksueel misbruik in de kindertijd.
Zelf ben ik 2 maal op een dag van hen geweest en vond het beide keren een erg fijne ervaring.